1. REZERWAT DOLINA ELIASZOWKI.
Rezerwat dolina Eliaszówki ma ok. 6 km długości i rozpoczyna się dwiema suchymi odnogami. Pierwsza z nich wschodnia przebiega na wierzchowinie Płaskowyżu Ojcowskiego (pomiędzy Zawadą a Gorenicami) i drugą zachodnią (pod Gorenicami). Przez pierwszą prowadzi droga asfaltowa z Krzeszowic do Gorenic, druga znajduje się jeszcze w stanie naturalnym w której biją liczne źródła Eliaszówki.
Można tu zaobserwować interesujące zjawisko zstępowania źródeł w dół doliny. Dawniej biły one znacznie wyżej aż pod Gorenicami. o czym świadczą wyschłe nisze źródłowe.
Obydwie odnogi u swego początku wycięte są jeszcze w utworach jurajskich, ale wkrótce osiągają triasowy dolny wapień muszlowy z dolomitami kruszconośnymi. Poniżej zaś pojawia się karboński wapień węglowy, który rzeczka Eliaszówka opływa półkolem (koło zachodniego krańca Paczółtowic). Odtąd towarzyszy on potokowi aż do połączenia się z rzeczką Czernką w rzeczkę Krzeszówkę. Malownicze wąwozy, które znajdują się we wschodnim zboczu doliny, jak Kulenda (nad źródłem św. Eliasza) i Mazurowe Doły (nad źródłem św. Elizeusza) wycięte są również w tych samych wapieniach.
Właściwa Dolina Eliaszówki ciągnie się jednak na długości ok. 2 km. od zachodniego krańca wsi Paczółtowice po połączenie się rzeczki Eliaszówki z rzeczką Czernką. Dolina ma tutaj charakter skalistego wąwozu, który stanowi wschodnią granicę wychodni triasowych koło Krakowa. Zbocza są ściśle pokryte lasami buczyny karpackiej, która ma charakter reliktowych lasów górskich. Dominuje tutaj buk, a obok niego występuje grab, lipa, dąb, klon, jawor i sosna oprócz drzew ciekawe jest runo leśne w którym można znaleźć: mech, borówkę czarną i brusznicę, wrzos zwyczajny, przylaszczkę pospolitą, marzankę wonną, zawilce, fiołka leśnego, konwalię majową oraz dwulistną i wiele innych. Fauna ptaków występująca w dolinie jest równie bogata. Dostrzec można ptaki związane z wodą tj.: krzyżówkę, pliszkę górską i siwą, kolorowego zimorodka. Na tym terenie gniazduje również rzadki gatunek ptaka górskiego – pluszcz. Ptak ten jest jedynym polskim śpiewającym, który pływa (może przepłynąć do 20 m i zanurkować do 1,5 m głębokości). Nad lasem krąży myszołów oraz gniazdujący na budynkach pobliskiej kopalni wapienia sokół pustułka. Najczęściej spotykanymi ptakami obok sikor są zięby, drozdy, dzięcioły, sójki, wrony oraz rudziki.
Samym dnem wąwozu płynie potok Eliaszówka tworzący liczne bystrza i małe wodospady oraz szumem wody dodaje uroku tej pięknej dolinie. Nazwa potoku pochodzi od imienia patrona zakonu karmelitów bosych, św. Eliasza. Szczególną osobliwością Doliny Eliaszówki jest zespół zabudowań klasztornych Karmelitów Bosych, którego centrum stanowi niezwykle malowniczo usytuowany na zachodnim zboczu doliny kościół oraz klasztor. Do początku XIX w. cały „wąwozowy" odcinek doliny objęty był ścisłą klauzurą zakonną, otoczoną długim na około 4 km murem. Dzięki temu zachował się tu krajobraz jak również roślinność zbliżone do naturalnych. W celu ochrony walorów przyrodniczych oraz krajobrazowych Doliny Eliaszówki prezydium wojewódzkiej rady narodowej w Krakowie uchwałą z dnia 20 V 1948 r. uznało ją za teren chroniony prawnie. W planie perspektywicznym urządzenia Parku Krajobrazowego „Dolinki Krakowskie” przewidziano objecie Doliny Eliaszówki ochroną rezerwatową od jej górnych dolinek źródłowych do połączenia się z Doliną Czernki oraz zachodni, zalesiony fragment wierzchowiny nad doliną wraz z zabytkowym zespołem klasztoru Karmelitów Bosych.